Reymont Władysław, Wampir [Półskórek]

Reymont Władysław, Wampir: powieść, Wydaw. Tygodnika Illustrowanego, Warszawa [1931], s. 304, wymiary 12,5 x 19 cm. Pisma: wydanie zbiorowe zupełne ze wstępem Zdzisława Dębickiego / Władysław St. Reymont t. 22. Półskórek wykonany w pracowni Suszek Books. Brzegi kart barwione. 

Modernistyczna powieść grozy Władysława Reymonta. Utwór powstawał etapami, w ciągu kilku lat. Na łamach Kuriera Warszawskiego w 1904 roku, w numerach od 2 do 76, ukazywała się powieść We mgłach, której tytuł odnosił się do przestrzeni miasta, ponieważ Reymont przywiązywał wiele uwagi do klimatu Londynu - molocha, w którym rozgrywa się akcja. Później autor dopisał dodatkowe rozdziały, które razem stworzyły dzieło Wampir, wydane w 1911 roku. 

W dziewiętnastowiecznym Wrocławiu prężnie działało środowisko spirytystów, a młody Reymont jako „medium” wywoływał z nimi duchy. To właśnie tu miejscowy wróżbita przepowiedział pisarzowi duże pieniądze oraz Nagrodę Nobla. Biografowie pisarza uważają, że wrocławskie doświadczenia oraz zainteresowania spirytyzmem i okultyzmem stały się jedną z inspiracji dla Reymonta do napisania powieści grozy Wampir.

Wraz ze znanym lekarzem-homeopatą Józefem Drzewieckim, propagatorem hipnotyzmu, w lipcu 1894 roku, przyszły noblista odbył podróż do Londynu na Zjazd Towarzystwa Teozoficznego. Podczas posiedzenia teozofów Reymont miał możliwość obserwacji dokonań kontynuatorów idei słynnej Heleny Pietrownej Bławatskiej, założycielki Towarzystwa Teozoficznego, autorki Izis odsłoniętej. Wydarzenia te stanowiły główne źródło refleksji i spostrzeżeń wykorzystanych później przy pisaniu powieści grozy, zatytułowanej Wampir.