Tęcza. Ilustrowane Pismo Tygodniowe Zeszyt 41. Rok II. 13 października 1928, Nakładem Drukarni i Księgarni św. Wojciecha w Poznaniu, s. 20, wymiary 24,5 x 34,5 cm. Okładka broszurowa, wydawnicza. Przybrudzone brzegi, na okładce wieże Kościoła Mariackiego.
W numerze: wspomnienie o Stanisławie Noakowskim autorstwa Zegadłowicza, felietony Lutosławskiego, Dobrzyckiego, Birkenmajera, Ejsmonda, wiersze Sztaudyngera, Swinarskiego, Waligórskiej, opowiadania Wasylewskiego, Morcinka, Poraj-Koźmińskiego, rozrywki umysłowe opracowane przez Mieczysława Choynowskiego. Liczne reklamy.
Tęcza – polskie czasopismo kulturalno-społeczne, wydawane w latach 1927–1939 w Poznaniu przez Wydawnictwo Tęczy. Pierwszy numer pisma ukazał się 19 listopada 1927. Początkowo „Tęcza” była tygodnikiem, a następnie od 1931 miesięcznikiem. Redaktorami naczelnymi byli kolejno Szczepan Jeleński, od września 1928 roku Emil Zegadłowicz, Jerzy Drobnik oraz od 1931 Józef Kisielewski. W skład redakcji wchodzili także Konstanty Troczyński oraz Jan Ulatowski skupieni w Kole Polonistów na UAM. Stałymi współpracownikami byli krytyk literacki Artur Górski, pisarz Stanisław Wasylewski oraz Artur Grzymała-Siedlecki. Pismo drukowane było w drukarni Księgarni Świętego Wojciecha. Było jednym z nielicznych kolorowych gazet drukowanych w międzywojennej Polsce, które stało na wysokim poziomie edytorskim. Czasopismo publikowało reportaże, utwory literackie polskich poetów oraz pisarzy m.in. Konstantego Gałczyńskiego, Kazimiery Iłłakowiczówny, Adolfa Nowaczyńskiego oraz zamieszczało reprodukcje dzieł polskich artystów malarzy oraz grafików okresu międzywojennego m.in. Władysława Skoczylasa, Wacława Boratyńskiego czy Stanisława Ostoji-Chrostowskiego.
