Warszawa 1959/ Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza/ wydanie pierwsze/12,5x19cm/s.296/ czarno-białe ilustracje w tekście/ oprawa wydawnicza, miękka/ stan bardzo dobry-, foxing( rdzawe plamki) na obcięciach kart, exlibris na wyklejce
Okładkę i kartę tytułową projektowała Hanna Balicka- Fribes
Ilustrował Jan Marcin Szancer
Edward Porębowicz (ur. 20 lutego 1862 w Warszawie, zm. 24 sierpnia 1937 we Lwowie) – polski romanista, poeta, tłumacz, badacz literacki. W 1899 został profesorem nadzwyczajnym i otrzymał katedrę filologii romańskiej we Lwowie. W 1907 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego języków i literatur romańskich. Był uczonym wszechstronnym - działał zarówno w obszarze literatur romańskich, jak i wszystkich zachodnioeuropejskich. To on pierwszy wprowadził do nauki termin barok na oznaczenie okresu w dziejach literatury. Badał twórczość trzech wieszczów, pisywał wnikliwe recenzje. W 1920 został członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, a w 1936 otrzymał nagrodę literacką Lwowa. Jego dorobek naukowy był imponujący. W roku akademickim 1925-26 został wybrany na rektora Uniwersytetu Jana Kazimierza. Otrzymał tytuł honorowego profesora tej uczelni. Był członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności, członkiem czynnym i honorowym wielu towarzystw naukowych. Do jego dokonań należą inspiratorskie dla polskich badań literackich studia z zakresu średniowiecza, literatury włoskiej i francuskiej, polskiego baroku (Andrzej Morsztyn) i modernizmu (wprowadził termin neoromantyzm).[źródło: Wikipedia.pl]