Książka stanowi opracowanie poglądów estetycznych Carla Gustava Junga - twórcy oryginalnej koncepcji psychoanalitycznej. Autor zwraca uwagę na jungowską koncepcję symbolu, którego funkcją jest pośredniczenie między świadomością a nieświadomością, co wyróżnia go od znaku. W związku z tym Jung przeprowadza podział twórczości artystycznej na symptomatyczną (operującą znakami) oraz na wizjonerską (operującą symbolami), a co za tym idzie wywodzącą się z nieświadomości zbiorowej. Wprowadzenie pojęcia nieświadomości zbiorowej zmusza autora do przeanalizowania relacji pomiędzy podmiotem i przedmiotem na gruncie psychologii analitycznej. Trudność polega na tym, iż w psychologii badany przedmiot jest jednocześnie podmiotem. Jung pod wieloma względami przyjmuje kantowski punkt widzenia na relację między przedmiotem a podmiotem. Terminy wypracowane przez Kanta pozwalają lepiej rozumieć koncepcje nieświadomości zbiorowej i związanych z nią archetypów. Archetypy stanowią odpowiednik noumenu natomiast symbole określają to, co fenomenalne (to co prezentuje się (świadomości). Psychologia analityczna wprowadzając kategorię nieświadomości zbiorowej stoi na stanowisku, iż oprócz obiektywnej rzeczywistości zewnętrznej istnieje obiektywna rzeczywistość wewnętrzna, której nie można utożsamić z tym, co subiektywne.
Wydawca: Universitas, 1999 rok.
Format: 205 x 140 mm, 170 stron.
Oprawa miękka, stan bardzo dobry.
