Bogusław Szwacz, Bez tytułu, 1993

gwasz, papier, 39 x 30,5 cm sygnowany i datowany p.d.: SZWACZ – 1993

W młodości związany był z Kresami. Urodził się w Leżajsku, ukończył liceum Krzemienieckie. W 1930 roku rozpoczął studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego, Karola Frycza i Jana Hoplińskiego. W trakcie studiów skupiony był głównie na malarstwie realistycznym. Naukę ukończył z wyróżnieniem w roku 1937. Po wojnie rozpoczął prace na macierzystej uczelni, którą opuścił w roku 1949 na rzecz warszawskiej PWSSP. Pozostawał w ścisłym kontakcie z Grupą Młodych Plastyków. Na przełomie lat 1947/1948 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie zawarł znajomości z m.in. André Fougeronem, Edourdem Mignonem i Fernandem Légerem. Został członkiem grupy „Le Surrealisme Revolutionnaire”.

W malarstwie Szwacza pojawiło się obrazowanie oparte na groteskowej deformacji postaci ludzkiej. W dobie doktryny socrealistycznej tworzył zgodnie z założeniami ideowymi tego nurtu zaskakując publiczność w roku 1955 wystawą w Związku Literatów Polskich. Okazało się, że poza oficjalną twórczością pracował nad bardzo osobistym malarstwem abstrakcyjnym, ukazującym stany jego duchowej świadomości. Z początkiem lat 60. malarstwo artysty wyraźnie ukierunkowało się w stronę idei sztuki Ars-Horme.

Obrazy, które powstały w ramach teorii Sztuki Poruszenia Wyobraźni pogrupował w odmiany nazwane arshormeogramami, ars-hormeografami i ars-homeogryfami. Założenia teorii Ars-Horme najpełniej wybrzmiały w jego manifeście wygłoszonym na plenerze w Osiekach w 1977 roku. Bogusław Szwacz brał udział w znaczących wystawach sztuki awangardowej, m.in. I, II i III Wystawa Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1948/1949, 1957 i 1959), wystawy w Galerii Krzywe Koło w Warszawie (1962 i 1963), I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Sympozja „Złotego Grona” w Zielonej Górze (1973 i 1976). Został dwukrotnie laureatem nagrody w konkursie malarskim im. J. Spychalskiego (1974, 1975)