Piotr STACHIEWICZ (1858-1938), Zestaw 6 heliograwiur z serii „Kobiety Sienkiewicza”, 1898

1. Kniaziowa Kurcewiczowa („Ogniem i mieczem”), 2. Helena Kurcewiczówna („Ogniem i mieczem”), 3. Litka („Rodzina Połanieckich”), 4. Anielka („Bez dogmatu”), 5. Oleńka („Potop”), 6. Hania („Hania”)
heliograwiura (widoczny odcisk płyty), karton; 25 x 19 cm (w świetle passe-partout);
sygn. i zatytyłowana na płycie l. d.
Pod kompozycją sygnatura zakładu litografii artystycznej „Meisenbach Riffarth & Co”.
Grafiki pochodzą z teki ilustrującej dzieła Sienkiewicza wydanej w 1898.
Piotr Stachiewicz (ur. 29 października 1858 w Nowosiółkach Gościnnych na Podolu, zm. 14 kwietnia 1938 w Krakowie) - polski malarz i ilustrator. W latach 1877-1883 kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki, Władysława Łuszczkiewicza oraz Floriana Cynka. Studia w latach 1882-1885 kontynuował w Monachium (Akademii Sztuk Pięknych - Techn. Malklasse od 21 października 1882). Od 1885 mieszkał w Krakowie, tworzył obrazy religijne, historyczne, rodzajowe oraz portrety.
Georg Meisenbach - niemiecki rytownik, wynalazca autotypu. W 1883 Meisenbach & Co. połączyło się z Heinrich Riffarth & Co. i założyło Meisenbach Riffarth & Company, dobrze znaną europejską firmą graficzną.
Heliograwiura (gr. helio + grawiura) - rodzaj graficznej techniki druku wklęsłego, zbliżony do akwatinty, polegający na fotograficznym przenoszeniu obrazu na płytę metalową (najczęściej miedzianą) i wytrawienie za pomocą emulsji światłoczułej w ten sposób by miejsca najjaśniejsze stworzyły najpłytsze zagłębienia. Wynaleziona w 1879. Druk odbywa się w specjalnej prasie ręcznej. Heliograwiura rozpowszechniona w XIX w. została wyparta później przez rotograwiurę, gdyż heliograwiura jest metodą drogą i bardzo czasochłonną. Heliograwiurę stosuje się tylko wtedy, gdy trzeba stworzyć niewielką ilość kopii o bardzo wysokiej jakości.