Fin de siecle to francuskie określenie końca wieku, termin ten
odnosi się do całokształtu epoki, tendencji panujących w sztuce,
obyczajowości i atmosfery schyłku wieku. Nazwa spopularyzowała
się we Francji za sprawą sztuki F. De Jouvenota i H. Micarda pt. „Fin de
siecle”. Czasem jest stosowana zamiennie z terminem dekadentyzm.
O
fin de siecle mówi się najczęściej w kontekście zjawisk
psychologicznych i obyczajowych. Nastawienie do końca wieku było
ambiwalentne, łączyło nadzieję z katastrofizmem. Z jednej strony we
Francji po zakończeniu wojny z Prusami w 1871 roku nastąpił okres
odprężenia, beztroski i zabawy. Z drugiej natomiast schyłek wieku i
kryzys społeczny budziły obawy przed nadciągającą zagładą. Toteż kultura
fin de siecle była dwoista, wpisuje się w nią popularność operetki,
nocne życie kawiarni i kabaretów z kankanem urastającym do rangi znaku
czasów, a także poczucie znużenia, przesytu, lęków egzystencjalnych.
Uśmierzenia tych niepokojów szukano w alkoholu i narkotykach, skłaniano
się w stronę wyrafinowanej sztuki, estetyzmu, ale też perwersyjnego
erotyzmu.
Kultura końca XIX wieku to kultura mieszczańska, w której królowała secesja z jej zamiłowaniem do zdobnictwa. Piękno
miało towarzyszyć człowiekowi w życiu codziennym, dlatego dużą
popularnością cieszyła się sztuka użytkowa: meble, zastawa stołowa,
papeterie, moda. Określenia tego rzadko używa się dla ujęcia zjawisk
światopoglądowych czy literackich.
Francuski termin przyjął się też na gruncie polskim, czego przykładem jest powieść Gabrieli Zapolskiej „Fin-de-siecle'istka”.
Wydawnictwo: PIW, Warszawa 1966 r.
Nakład 3500 egzemplarzy.
Format: 200 x 130 mm, 250 s.
Egzemplarz w ładnym stanie. Oprawa miękka, osłonięta papierową obwolutą z niewielkimi przybrudzeniami.