Rzadki, pierwszy rocznik krakowskich trojaków Sobieskiego.
Charakterystyczna emisja z literą B pod popiersiem, inicjałem Gotfryda Bartscha, dzierżawcy mennicy.
Nienotowany w katalogu Igera wariant z literą B rozdzielającą RE-X po literze E.
Bardzo ładnie zachowany egzemplarz, szczególnie jak na ten typ emisji, z charakterystycznym płytkim biciem.
Moneta w seledynowej patynie z dużą ilością połysku.
Pozycja pożądana i poszukiwana, bez względu na stan zachowania, a w prezentowanym stanie szczególnie rzadka.
Wobec nierealistycznych założeń ordynacji menniczej z roku 1676, w roku następnym sejm nadzwyczajny podjął decyzję o powrocie do ordynacji roku 1658, z czasów Jana Kazimierza. W 1677 roku uruchomiona została mennica bydgoska, a dwa lata później krakowska. Bito tam monety koronne – trojaki, szóstaki, orty, talary, dukaty i dwudukaty. Nad mennictwem koronnym w okresie panowania Jana Sobieskiego ciążyły nieuregulowane zobowiązania wobec Tytusa Liwiusza Boratiniego, sięgające jeszcze czasów Jana Kazimierza. Aby zadośćuczynić roszczeniom przedsiębiorcy menniczego, przekazano mu dzierżawę mennic w Bydgoszczy, a następnie w Krakowie. Po śmierci Boratiniego (1682) dzierżawa przeszła w ręce jego spadkobierców (do roku 1684). Z tego powodu na części monet koronnych widnieją inicjały „TLB” umieszczane na monetach nawet po śmierci Boratiniego. Spośród mennic miejskich w omawianym okresie pracowała jedynie mennica gdańska bijąc szelągi, talary oraz monety złote.
W okresie panowania Jana Sobieskiego trojaki bito na podstawie ordynacji z roku 1658. Miały one próbę VI-łutową, ważyły średnio 1,682 g i zawierały 0,631 g czystego srebra. Trojaki były emitowane przez dwie mennice: krakowską w latach 1684 i 1685 oraz bydgoską w roku 1684. Te pierwsze charakteryzują się wizerunkiem króla z koroną na głowie. Z kolei emisje bydgoskie można rozpoznać po wieńcu laurowym na głowie monarchy. Wszystkie odmiany trojaków Jana Sobieskiego należą do monet rzadkich (w katalogu T. Igera od R3 do R6).
