asamblaż
245 x 130 cm
sygnowany na odwrocie: HasiorWł.
do pracy dołączona ekspertyza dr Moniki Szczygieł-Gajewskiej
Władysław Hasior (1928-1999) – rzeźbiarz, malarz, scenograf i pedagog związany z Zakopanem. Należał do grona najwybitniejszych i nietuzinkowych artystów współczesnych. Działalność artystyczną uważał za prowokację intelektualną. Dla artystów pokolenia lat 60. i 70. stał się niemal postacią ikoniczną. Był rzeźbiarzem, chociaż wiele jego dzieł trudno jest klasyfikować w kategoriach jednoznacznie rzeźbiarskich. Zasłynął jako artysta totalny, działający na pograniczu gatunków sztuki: malarstwa, rzeźby, architektury, rzemiosła artystycznego. W 1958 roku zrezygnował z klasycznej rzeźby tworząc obiekty w technice montażu – trójwymiarowe kompozycje złożone z różnych przedmiotów i dzieł gotowych.
Nad swoimi słynnymi sztandarami Hasior pracował od 1965 roku czerpiąc inspiracje z kościelnych sztandarów procesyjnych, wojskowych, arrasów i godeł rodowych jednocześnie mierząc się z narodową mitologią. Ujawnił w nich swoje poczucie humoru, skłonność do groteski i kpiny. Na sztandarach pojawiają się wizerunki dawnych i współczesnych idoli, a także dowcipne konterfekty postaci typowych dla naszego życia społecznego. Jak przyznał sam artysta, początkową jego intencją było zadrwienie z pompatyczności, odświętności sztandarów, podkreślenie rozziewu między tym, co na nich wypisane, a rzeczywistością, jednak ostatecznie zwyciężyła ich uroda.
