drzeworyt barwny, tusz, papier, 22,5x33 cm, sygnatura artysty
Wiosenna scena w Kakegawie, pokazująca most Ooike, zbudowanego nad rzeką Futase. W Japonii puszczanie latawców jest typową aktywnością w okresie noworocznym, ale Kakegawa znana jest z tego, że tam robi się to w maju. Jeden latawiec leci tak wysoko, że przebija się przez górną krawędź kadru. Dalej, prawie nad szczytem góry, widać latawiec „uciekający” w oddali. Na moście zbliża się kapłan i jego pomocnik. Dwaj podróżni kłaniają się kapłanowi. Za dwójką podróżnych dziecko patrzy z radością na latawiec. Na polu rolnicy są zajęci sadzeniem ryżu. Za polami ryżowymi widać pochylające się trzciny.
Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō. W 1832 roku Hiroshige podróżował ze świtą urzędników szoguna z Edo (Tokio) do Kioto wzdłuż drogi Tokaido. Podróż ta była dla niego otwierającym oczy i zmieniającym życie doświadczeniem. Podróż przez wiejskie enklawy i naturalne piękno jego kraju, wywarła głęboki wpływ na artystę. Po podróży wrócił do Edo i rozpoczął prace nad serią drzeworytów na podstawie szkiców, które wykonał. Opublikowana w latach 1833-1834 seria „Pięćdziesiąt trzy stacje Tokaido” (Hoeido Tokaido) przyniosła Hiroshige ogromne uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności. Umiejętnie uchwycił nastrojowe i klimatyczne warunki pogodowe, oddając mgłę, deszcz, śnieg i wieczorne efekty świetlne. Poetyckie krajobrazy zrównoważył dodając postacie, które stanowią osobisty element tych prac. Seria oferuje widzom możliwość przeniesienia się w czasie do Japonii Hiroshige w cieniu szogunatu Tokugawa i zobaczenia tego życia tak, jak doświadczył go artysta.
Hiroshige Andō, zwany także Hiroshige Utagawa, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō(Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu.
W II poł. XX w. japońscy artyści i wydawcy współpracowali, aby odtworzyć słynne odbitki drzeworytnicze dla zainteresowanych kolekcjonerów poszukujących rzadkich wzorów. Stworzono nowe bloki, a odbitki były pieczołowicie drukowane przez rzemieślników w tej samej metodzie, co XIX-wieczne pierwowzory - jeden blok dla każdego koloru. Wznowienia drzeworytów są okazją do kolekcjonowania i cieszenia się słynnymi projektami uznanych japońskich artystów.
