Akwarela, gwasz, tusz, papier naklejony na tekturę; wym. samej pracy: 34,5 x 34,7 cm; wym. w świetle pp.: 33,2 x 33,4 cm (wymiary nieco pomniejszone przez dołożony tzw. "slip" na passe-partout); nie sygn. Praca po konserwacji.
Oferowana praca przedstawia obrzęd postrzyżyn panny młodej. Główną bohaterkę otaczają dwie starsze kobiety. Stojąca po prawej stronie przymierza się do obcięcia warkocza wielkimi nożycami. Kobieta po lewej stronie, ocierająca łzy rąbkiem spódnicy, to najpewniej matka panny młodej. W tle ukazano korowód radosnych dziewcząt, trzymających w dłoni ozdobne bukiety kwiatów, symbolizujące witalność, młodzieńczy wigor. Przedstawiony obrzęd postrzyżyn ewoluował z opisanego m.in. przez Zygmunta Glogera obrzędu tzw. rozplecin weselnych.
„Postrzyżyny” można więc uznać za początek zainteresowania Stryjeńskiej zwyczajami ludowymi na Kujawach. Ich kontynuacją był cykl „Kujawiaki”, poświęcony zwyczajom weselnym na Kujawach, powstały dwa lata później.
Jerzy Warchałowski, wielki miłośnik i propagator twórczości Stryjeńskiej w swej monografii poświęconej artystce wydanej w 1929 roku w spisie dzieł pod rokiem 1914 wymienia pracę pt. „Postrzyżyny”, wykonaną w technice akwareli. Praca nie została zreprodukowana w książce, natomiast podane są jej wymiary, które – w zakresie samej kompozycji figuralnej – zgadzają się z wymiarami oferowanych Postrzyżyn (29 x 35 cm).
Praca została szeroko omówiona w artykule Światosława Lenartowicza, kuratora monograficznej wystawy Zofii Stryjeńskiej z 2008 roku, pokazanej w Muzeach Narodowych w Krakowie, Warszawie i Poznaniu - por.: Ś. Lenartowicz, Postrzyżyny – odnalezione dzieło Zofii Stryjeńskiej [w:] "Spotkania z zabytkami", 9-10, 2021, s. 54-58).
Do pracy dołączona jest opinia przygotowana przez dr Stefanię Krzysztofowicz-Kozakowską, wieloletnią kustosz działu Nowoczesnego malarstwa polskiego i rzeźby Muzeum Narodowego w Krakowie.
Zofia Stryjeńska (1891-1976) malarka, graficzka i ilustratorka. Edukację artystyczną odbyła w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej w Krakowie oraz w Szkole Sztuk Pięknych w Monachium. Należała do ugrupowania artystycznego "Rytm". Na Wystawie Sztuk Dekoracyjnych w Paryżu w 1925 roku zdobiła salę główną polskiego pawilonu (proj. J. Czajkowskiego) sześcioma panneaux przedstawiającymi rok obrzędowy w Polsce. W późniejszych latach przygotowywała m. in. dekoracje wnętrz statków pasażerskich MS Batory (1934) i MS Piłsudski (1935). Po wojnie osiadła w Genewie, gdzie zmarła.
