Kiedy niektóre szkoły włoskie naśladowały sielską przyrodę w obrazach małego rozmiaru, powstała w Weronie nowa szkoła, co przewyższyła wszystkie inne, wyobrażając w większych zarysach najpiękniejsze szczegóły sztuki: architekturę, ubiory, ozdoby, wystawne uczty i wszystko co świeciło przepychem i okazałością. Ta część sztuki wymagała jeszcze udoskonalenia; tego dokonał z wielką chwałą Paolo Cagliari, zwany Veronese. Urodzony w Weronie, 1532. r. ze snycerza, imieniem Gabriela, przeznaczonym został od ojca do tego samego zawodu. W tym celu ojciec uczył go rysować i modelować z gliny. Lecz skoro w młodym chłopcu objawiły się znakomite zdolności do malarstwa, oddał go na naukę do malarza Badile, pod którego kierunkiem, w krótkim czasie niezmierne zrobił postępy. Przyszedł przecież w takiej epoce, że wiele potrzeba było pracy i trudów, aby się odznaczyć, tak dalece szkoła werońska obfitotowała w wielkie talenta. Cagliari zastał opinię publiczną uprzedzoną na korzyść artystów już sławnych, i w pierwszych latach nie został oceniony w swoim kraju. Publiczność, zawsze niepochopna w przyklaskiwaniu powstającej dopiero sławie i zdolności, albo nie wiedziała, albo nie chciała wierzyć, że na konkursie w Mantui, przewyższył wszystkich współzawodników. Potrzeba więc zmusiła młodego malarza do opuszczenia Werony; zostawił tam jednak, w ołtarzu San Farmo, Madonnę między dwiema świętemi niewiastami i kilka innych zadatków wielkiego gieniuszu. Najprzód udał się do Parmy, a potem Wenecyi.

Przy innym obrazie tego malarza opowiemy dalszy rozwój jego talentu i bieg życia , teraz, nadmieniając tylko że wielką wziętość zyskały mu głównie: jego Wieczerze Pańskie (Cenae), które wielokrotnie i na różne sposoby malował; kupowali je najwięksi monarchowie. Jednym ze znakomitszych w tym przedmiocie utworów Pawła Veronese, jest obraz, którego tu dajemy rycinę, przedstawiający Gody w Kanie Galilejskiej. Utwór ten, w wielkim i prawdziwym stylu, przy zachowaniu jak najdokładniejszej harmonii, bez żadnej sztywności, pyszny jest pod względem ugrupowania figur. Ucharakteryzowanie wszystkich głów, ruch i życie w każdej figurze, odmienne piętna i cechy, świadczą o wielkiem bogactwie ducha tego artysty.

KONIEC TOMU PIERWSZEGO.

keyboard_arrow_up

GODY W KANIE GALILEJSKIEJ

Centrum pomocy open_in_new